โอ้หนอชีวิต
เช้าวันอาทิตย์วันหนึ่งลุงเคนไปธุระแถวบ้านหม้อ ไปหาซื้อ
อะไหล่เล็ก ๆ น้อย ๆ จากนั้นก็นั่งรถเมล์สาย 47 จากริมคลอง
หลอดมาลงสนามหลวง แล้วต่อรถเมล์สาย 64 ศาลายา - สนาม
หลวง จากข้างสนามหลวงหน้าศาลยุติธรรม
ระหว่างทางที่รถเมล์เคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ ด้วยสถาพการจราจรใกล้ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ลุงเคนนั่งมองชายชรา ใส่ชุดพนักงานเก็บขยะของกทม. คนหนึ่งกำลังนั่งพักผ่อน เพื่อคลายความเมื่อยล้าอยู่ใต้ต้นประดู่ริมทางเท้า สายตาของชายชราที่กำลังเหม่อมองออกไปยังผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ ในห้วงคำนึงของชายชราที่มองออกไปไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ในห้วงคำนึงของลุงเคนเห็นว่า ในระหว่างที่คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่กำลังดิ้นรนไขว้คว้าในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่ รถยนต์รุ่นใหม่ เสื้อผ้าชุดใหม่ หรือร้านบำรุงผิวพรรณที่จะทำให้คุณสวยใสภายในวันเดียว
ชายชรากลับหยุดการดิ้นรนกระเสือกกระสน ไขว่คว้าหาสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน ช่วงเวลาในชีวิตที่ผ่านมา ชายชราอาจจะเคยดิ้นรน
ไข่วคว้าเหมือนคนหนุ่มสาว แต่สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านไปก็ไม่มีอะไรเหลือ กว่าเราจะหยุดการดิ้นรน เพื่อสิ่งที่ไม่มีอะไรเหลือเลย ก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น