ไอ้ตัว......อกตัญญู
วันนี้ไปเจอแม่ส้มแป้ดกับแม่ส้มแป้นกำลังนั่งสนทนา
ธรรมกันอยู่ ตามปะสาคนวัยทอง 555++ เรื่องที่คุยก็ไม่มี
อะไรมากไปกว่าความชราของสังขาร ที่ต้องเสื่อมไปเป็น
ธรรมดา อายุมากเข้าก็มีอันต้องปวดตรงโน้นบ้างล่ะ ต้อง
ปวดตรงนี้บ้างล่ะ ปวดแล้วก็หาย หายแล้วก็ปวด เป็นอยู่
อย่างนี้ ไอ้ทิดเคนก็เลยเล่าเรื่อง ไอ้ตัว....อกตัญญูให้แม่ส้ม
แป้ด กับแม่ส้มแป้นฟัง
ไอ้ทิดเคนเล่าว่า เดือนก่อนเพิ่งได้รู้จักไอ้ตัว....อกตัญญู
ตัวจริงเสียงจริง เกิดมาในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะอกตัญญูเท่า
มันแล้ว ก็มีอยู่วันหนึ่งไอ้ทิดเคนปวดท้องมาก ไอ้ทิดเคนบอก
ให้ท้องมันหยุดปวด มันก็ไม่ยอมหยุด ปวดหัวบอกให้มัน
หยุดปวดมันก็ไม่หยุด ไอ้ทิดเคนเลยคิดได้ว่า โอหนอ....ไอ้
สังขารร่างกายของเรานี้ ตื่นเช้าขึ้นมาเราต้องปรนนิบัติ ปรน
เปรอมันทุกอย่าง ตั้งแต่ล้างหน้าให้ แปรงฟันให้ หาข้าวหา
ปลาให้กิน เวลาจะกินก็ต้องป้อน จะถ่ายต้องพาไปถ่าย
เวลาร้อนหาพัดลมเป่าให้ เวลาหนาวหาผ้าห่มให้ หาเสื้อผ้า
สวย ๆ ให้ใส่ หาร้องเท้าดี ๆ ให้ใส่ หาบ้านให้อยู่ หารูให้แหย่
ต้องลำบากทำงานหาเงินเลี้ยงดูทุกวันมิให้ขาด เพราะขาด
ไม่ได้ มันเครียดทันที แต่เวลาร่างกายมันปวดมันเมื่อย บอก
ให้มันหยุดปวดหยุดเมื่อยมันก็ไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่เราทำกิจการ
งานทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูมัน หาครีมมาทากันเหี่ยวกันย่น มัน
ก็เหี่ยวก็ย่น ไม่เต่งไม่ตึงเหมือนวัยสาววัยหนุ่ม แสดงว่า ไอ้
สังขารร่างกายนี้มันตัว...อกตัญญูสุด ๆ ถ้ามันไม่มีประโยชน์
อะไรก็อยากจะทำลายมันเสีย แต่ยังดีที่มันยังมีประโยชน์
อยู่บ้าง เอาไว้ทำความดี ช่วยเหลือเจือจานชาวบ้าน เอาไว้
ไหว้พระทำบุญ แต่บางดีก็คิดหลงในร่างกายว่ามันเป็นของ
ดีของวิเศษ ทั้ง ๆ ที่มันมีความทุกข์ความลำบาก ไม่เข้าใจจริง
ๆ รึแม่สมแป้ด แม่ส้มแป้นคิดเห็นประการใด.......
เด็ดเด็ด เป็นอีกมุมครับ มาเข้าใจก็ตอนมุมสุดท้ายนี่หละ ครับ
ตอบลบ